اشعار

شدی به زهـر حرامی دچـار، افتادی            به راه حـجـره به چـشمان تار افتادی

شـبـیـه فـاطـمـه، بی‌اخـتـیـار افـتـادی            نـوشـتـه‌انـد که پـنـجـاه بــار افـتــادی

به لب رساند مکافاتِ زهر، جانت را

عبایِ روی سرت کُشت شیعـیانت را

دلیل و منشأ نور و وجود خـورشیدی            اگرچه خاک بر اندام و جامه‌ات دیدی

تنت ضعیف شد از سوز زهر و لرزیدی            شبیه مـارگـزیـده به خویش پـیچـیـدی

به چشم خیس، دو دستت به سوی در بردی

به یاد فاطمه بودی و بد زمین خوردی

گـلیمِ جـمع شده، از خـجـالـتت گـریید            عبای روی سر از هتک حرمتت گریید

میان مشت تو، تـسـبیح تربتت گـریید            دو پلک زخم و ترت، وقت غربتت گریید

نبود حجرۀ دربـسته، بسترت ای‌کاش

زمان پر زدنت بود خواهرت ای‌کاش

به گریه زمزمه کردی وَ إن یَکادت را            طلب نموده‌ای از سوی حق، مرادت را

از آستـان خـدا خـواسـتی شـهـادت را            صدا زدی به لب تـشنه‌ات جوادت را

به خاک حجره تنت را رسانـده‌ای آقا

هزار شکـر که تـشـنـه نـمـانـده‌ای آقا

هزار شکر که با شمر، رو به رو نشدی            اسـیـر خـنـجـر خـولی تـنـدخـو نشدی

به دست خواهرت ای شاه، جست و جو نشدی            هزار شکر که با ضربه، پشت و رو نشدی

چقدر خورد به گـودی قـتلگه، ضربه

حسین و خـنجر کُند و دوازده ضربه

خوشا آن غریـبی که یارش تو باشی            قــرار دل بــی‌قــرارش تــو بــاشــی

خوشـا آن‌که تنـهـا تو را دوست دارد            چه خوش‌تر اگر دوستدارش تو باشی

ز بــیــداد پــائــیــز هــم غــم نــدارد            هر آن دل که باغ و بهارش تو باشی

خـوشـا آن گـدایی کـه تـنـهـای تـنـهـا            کـنـاری نـشـیـنـد، کـنـارش تو بـاشی

بر آن محتضر می‌برم رشک هر شب            که شـمع شـب احـتـضارش تو باشی

خوشا آن‌که یک عـمر پروانه‌ات شد            که یک لحظه شمع مزارش تو باشی

شـعـاری به پـیـشـانـی خـود نـوشـتـم            خـوشا آن‌که تـنهـا شـعارش تو باشی

گـــدایـــم گـــدایــم گـــدایــم گـــدایــم

گـدای عــلـی بـن مـوسـی الـرّضـایـم

چه غـم گـر گـنـه‌کـار و نـامـه‌سـیاهم            عـلـی بن مـوسـی الـرضـا داد راهـم

امــام رئــوفــی کـه عــالــم فــدایــش            کـرم کـرد و داد از عـنـایـت پـنـاهـم

سـراپـا شـدم غـرق دریـای رحــمـت            نـگـوئـیـد دیـگـر کـه غـرق گـنــاهـم

هـمـه روی گــردانـده بـودنـد از مـن            رضا کـرد با چـشـم رحـمـت نـگـاهم

بـه جـز دامـن آل عـصـمـت نـگـیـرم            به غیر از رضـای رضـا را نخواهم

چو می‌خواست راهم دهد از کرامت            عـطا کـرد، سـوز دل و اشک و آهم

اگـر خـوار بـودم، اگـر پـسـت بــودم            رضـا داد قـدرم، رضــا داد جــاهــم

گـــدایـــم گـــدایــم گـــدایــم گـــدایــم

گـدای عـلـی بـن مـوسـی الــرّضـایـم

پـس رهـسـپـار جـادۀ بـیت‎الـحـرام شد            شصت‎وسه سال فـرصت دنیا تمام شد

شصت‎وسه سال فرصت دیدار با خـدا            دیگـر تـمـام، دورۀ وحـی و پـیـام شـد

رو سوی کردگار، از این خاک درگذشت            از جـانـب خـدا بـه مـحـمـد سـلام شـد

ای بـرگـزیـده! پــاک! پـیـام‎آور خــدا!            یا مصطفی! پس از از تو جهان در ظلام شد

شب سکه زد به نام خود و ماه را گرفت            خـورشـید، گـم مـیـان سـیاهی شـام شد

بعد از تو هیچ غصه مگر رفت از دلی؟            بعد از تو هـیچ درد مـگـر الـتـیام شد؟

بـیـداد رخ نـمـود ز تـاریک‎غـار خود            اکـنـون که تـیـغ دادگـری در نـیـام شد

بعد از تو منـبر تو به ‎دست بـتان فـتاد            بعد از تو خاک بر سر رکن و مقام شد

شد فرقه فرقه اُمّت تو، فتنه تازه گشت            دین تو واژگـون و حـلالـت حـرام شد

مهـجـور شد کـتـاب خـدا بعـد رفـتـنت            بعد از تو، اهـل‌بیت تو بی‎احـتـرام شد

بعد از تو خاندان خـدا شد اسـیـر کـفر            بعد از تو خـانـدان عـلـی قـتـل‌عـام شد

نفرین بر آن گروه که با جهل خویشتن            فـصلی بـرای غـربت خـیـرالانـام شـد

زین‎پیش اگرچه بر سر این قوم ناخلف            نـفـریـن انـبــیـای سـلـف، انـتـقــام شـد

تنها محـمد است که نفـریـنـشان نکـرد            زین‎رو محمد است که حُسن خـتام شد

پس چشم بست و از سر تقصیرشان گذشت            پس رهـسـپـار جـادۀ بـیت‎الـحـرام شـد

پس از تو آسمان از دامنش خورشید کم دارد            زمین در سینه‌اش دریای طوفان‌زای غم دارد

پدر بودی جهان را، بعد تو این پیر وامانده            چنان طفل یتـیمی تا ابـد چشمان نم دارد

رسیده پشت در، اذن دخول انگار می‌خواند            که عزرائیل هم چشمی بر این باب‌الکرم دارد

قلم کاغذ نیاوردند آن روز، آه از آن روز            بگو بنویسد اینک هر که در دستش قلم دارد

پس از خود می‌سپاری دوستان و دشمنانت را            به دست مهربان‌مردی که شمشیر دو دم دارد

تو می‌خواهی پس از خود آن کسی بر منبرت باشد            که با هر خطبه‌اش صد تیغ بُرّان بر ستم دارد

کسی که خم نکرده لحظه‌ای سر پیش این دنیا            ولی پیش یتیمان و فقیران پشت خم دارد

برایت جانشین باید علی باشد، علی باشد            که بی‌نام عـلی اسلاممان بسیار کم دارد

مـدیـنـه مـاه تـو آمـادۀ سـفـر شـده است            نشان کوچ، در آئینه جلوه‌گر شده است

بدونِ پلـک زدن، چون هـمیـشۀ تـاریخ            به گِردِ شمس نبوت، علی قمر شده است

دُرُست، دوخته چون برق چشم در چشمش            اگرچه از همه کس، دل‌شکسته‌تر شده است

وداع جان و جهان می‌کند «رسول کریم»            همان‌که عشق از او صاحبِ نظر شده است

بـه یُـمـن تـابـشِ این آفـتـابِ عـالـم‌گـیـر            شبِ جهـالتِ قومِ عرب سحر شده است

خدا گواست که از پـرتو هـدایت اوست            اگر عـدالت و توحـید مستقـر شده است

اَلا رسـول مکـرم! که در بـسـیطِ زمین            به کیمیایِ نگاه تو خاک، زر شده است

قسم به عصمتِ یاسین، قسم به عترتِ یاس            جهانِ ما به پیـامِ تو تـشـنه‌تر شده است

به شوقِ جلوه‌ای از آن جمال نورانی‌ست            اگر که دیدۀ دل‌هـا، خـدانگـر شده است

ز فـیـضِ تــربـیـتِ آن دم مـسـیــحـایـی            دعای زنده‌دلان، صاحبِ اثر شده است

دوبـاره پـنـجـره‌ای تا مدیـنه بگـشـائـیـم            مدینه‌ای که یتیم از چنین پدر شده است

در آن فضایِ نفس‌گیر، گرم راز و نیاز            امـینِ وحـی خـدا، با پـیـامـبر شده است

صدا، صدای رسولِ خـداست می‌گـویـد            صدایِ پیکِ اجل شد، صدای در شده است

بـرای سـیـر در آفـاقِ عــالـمِ مـلـکـوت            تـمامِ هـسـتی‌اش آمـادۀ سـفـر شده است

شتاب کن سوی مسجد، اذان بگوی بلال!            بگو که فاطمه از غصه خون‌جگر شده است

مـدیـنـه را و حـرم را سـیاه‌پـوش کنید!            صدای گریۀ زهراست، خوب گوش کنید!

دارد سرِ تعـظـیـم سـرِ ما به نجف            خیلی شده‌ایم عاشق و بی‌تاب نجف
مقـصود اگر کعـبه و بُت‌خانه نبود            مـایل بـشـود قـبـلـۀ مـاها به نجـف

از خـاک اضـافی شـما خـلق شدیم            مادر به مدینه رفت و بابا به نجف

دل را به کـسی نـدادم اِلا به عـلـی            لا حــول و لا قــوة اِلا بـه نـجــف
دل پـر زده و کـبـوتر بام شماست            پرمی‌کشد از گنبدِ خضرا به نجف

دیــوانــۀ ایــوان طــلایـی هـسـتــم
مجـنون عـلی و مـرتـضایی هستم

ما قـبـل‌تـر از سـرزدنِ نـورِ نـبـی            نـور عـلـی اُفـتاده به منـشورِ نـبی
آدم شـده آنکـه شد کـلیـمش حـیـدر            با مـهـر عـلی آمـده در طـور نـبی
در آخر عمر لَیَهجُرَش می‌خواندند            جان‌هـا به فـدای دل رنـجـور نـبی
هـرجا به مـیـان نـام عـلـی می‌آیـد            خوشحال شده فاطمه، مسرورِ نبی
در مــیـکـدۀ مـحـمـدی بــاده بـزن            سرمستِ علی، خورده از انگور نبی

بیرون نشد از لبش به جز حرف علی
شد شصت و سه سال زندگی صرف علی

بـگـذار اویـس و مـبـتـلایت باشـیم            ما مـعـتـکـفـان در حـرایت بـاشـیم
آقــا و رســول مــهــربــان عــالـم            ما نـوکـر و سـائل و گـدایت باشیم
ای‌کاش که عـمـاری و مقـدادی یا            سلـمـان و ابـوذری بـرایت بـاشـیم
هـم اهـل بـرائت و تـبـری بـاشـیـم            هــم اهــل تـولّا و ولایـت بـاشـیــم
ای‌کاش که قـسمت بشود یک بارم            ما مسافر صحـن و سـرایت باشیم

فـریاد زنان عـلی علی می‌خوانـیم
روزی که به مسجـدالـنبی می‌آئـیم

ز قاب چـشم پیـمبر، نگاه کُن به جهان            قدم بزن به رهش تا که پَرکِشی به جنان

چه خوب می‌شد اگر می‌شدیم شاگردش            شبـیـه شاپـرکـان می‌شـدیـم بر گِـردش

ز دامنش گُـلِ جود و گذشت می‌چـیدیم            مـرام زنـدگـی‌اش را دقـیـق مـی‌دیـدیم

نمی‌گـذاشت تـفـاوت میانِ هـیـچ کـسی            به هر که بود مسلمان، رفیق بود بسی

کسی که عـالم و آدم، غـبارِ پـایش بود            به هیچ کس به تکبّر، دَمی نظر ننمود

نمی‌گرفت ز مردم به قلب خود، کـینه            زلال بـود و مـصـفّــا شـبـیــهِ آئــیــنـه

سزاست اینکه وِرا هست این همه عشّاق            محمد است محبّت؛ محمد است اخلاق

به مهربانیِ خود، جـذب کرد مردم را            همیشه داشت به لب‌های خود، تبسّم را

نبـود هـیچ کـسـی از عـنایتـش نـومـید            هر آنچه داشت به سائل، مُدام می‌بخشید

سکوت او پر از اِجلال و فَرّ و عزّت بود            اگر سخن به زبان داشت باصلابت بود

زبان به جز سخنِ حق نمی‌گـشود نبی            نمی‌گـذشت بر او بی‌نماز و ندبه، شبی

هـمیـشه مـونسِ او آیـه‌هـای قـرآن بود            همیشه در صددِ حفظِ عهد و پیمان بود

محـمد است صداقـت محـمد است کَرَم            رود ز سینه به هنگام نام و یادش، غم

ز ظـلـم بـود پـیـمـبر، تـمـام‌قد، بی‌زار            نبـود و نیـست کسی مثل او امـانت‌دار

هر آنچه گفت و سفارش نمود؛ کرد عمل            زمین مرده شد از بَرکَتش به چشمه، بدل

اگر چه بود ز یـوسف، قـشـنگ‌تـر امّا            دل از جهـان بِرُبود او به سیـرتِ زیبا

پیـمبری که نشـسـته به خـوانِ او اُمّت            نمی‌گرفت کسی در سلام از او سبقت

کـسی کـه بـود بـه دنـیـا مـعـلّـم حـیـدر            محـمد است محـمّـد؛ محـمّد است آخـر

به نخلِ پر ثـمرِ حیّ سـرمدی صلوات            به زنـدگـانیِ پُـر نـورِ احمدی صلوات

چه اعجازی‌ست در چشمش، که نازل کرده باران را           گـلـستان می‌کند لبخند‌های او بیـابـان را

بزرگان از همان اول به پایش سجده می‌کردند           مدائن از سرِ تعظیم ویران کرد ایوان را

میان شانه‌هایش می‌درخشد قرص خورشیدی           که روزی در تجارت‌ها بحیرا دیده بود آن را

عذاب دوری از کویش، خیال دیدن رویش           پریشان می‌کند نزدیک سیصد سال، سلمان را

نیازی نیست هنگام فتوحاتش به شمشیری           فقط کافی‌ست طولانی کند تحریر قرآن را

به غیر از دوستی با اهل‌ بیت اجری نمی‌خواهد           نمک از سفره‌اش برداشتی، مشکن نمکدان را

ولی چندی‌ست زهرا روز و شب از گریه بی‌تاب است           علی این روزها باید بسازد بیت‌الاحزان را

علی، شب با چراغی خانه‌ها‌ی شهر را می‌گشت           ملول از دیو و دد‌ها آرزو می‌کرد انسان را

نَفَس در سینه‌ام تنگ است، از این ماجرا بگذر           مجالی تا فدای نَفسِ پیغـمبر کنم جان را

همین کافی‌ست مقبول تو باشد بیتی از شعرم           که لبخند تو زیبا می‌کند اشعار حَسّان را

ای حُـسن بی‌پـایـان و مـمـتـد یا محـمد            در بـنـدگی هـسـتی سـرآمـد یا محـمـد

از برکـت لبـخـند تو جـریـان گـرفـتـه            مِهـر و محـبت‌هـایِ بـی‌حـد یا محـمـد

دیـوانـۀ عـطـر خـوش پـیـراهـنـت شد            تا یوسف از پیـشِ تو شد رد، یا محمد

کوهِ اُحُد زانو زد و هر روز حک کرد            بر سنگ یاقوت و زبرجد؛ «یا محمد»

آیـات قـران شـوق دیـدار تو را داشت            شد قلب تو مقـصود و مقـصد یا محمد

قطعاً خدا میخواست عشقش؛ کوثرش را            بـر دسـت‌هـای تـو سـپـارد یـا مـحـمـد

تکیه کلامت «بِضعهٌ منی» شد و هست            عـشـق تو بر زهـرا زبـا نـزد یا محمد

تنها وصیّ تو عـلی بود و هـمه عـمر            سـنگ تو را بر سیـنـه‌اش زد یا محمد

حیدر به هر نامی صدایت زد دلت ریخت            یا مصـطفی، محـمود، أحمد، یا محمد

ختم الرُسُل، شمسُ الضحی، یا نورُ عینی            صَـلّـوا عـلـیکَ یا مـحـمـد یا مـحـمـد!

رفتی نگفتی دخترت تنها چه خواهد کرد            این درد پهلو، با دل زهرا چه خواهد کرد

رفتی نگـفتی اهل بیتت بی‌کس و کارند            بعد از تو دنیا با علی اینجا چه خواهد کرد

این بی‌بصیرت بودنِ این شهـر از آخر            با مردمِ بی‌دین و بی‌پروا چه خواهد کرد

بـابـا سـقـیـفـه بـعـد تـو تـنـهـا خـدا دانـد            در بینِ این شهر ستم با ما چه خواهد کرد

شهر مـدینه با تو شد شهـر مدینه، لیک            بر حال من این چرخش دنیا چه خواهد کرد

در بیت الاحزان رفتم و روضه به پا کردم            این کلبه را آتش ببین حتی چه خواهد کرد

کردی وصیت صبر کن یا حـیدر کراّر            وقتی که می‌افتم زمین، مولا چه خواهد کرد

یک تـازیانه راه من را بست در کـوچه            باور نمی‌کردم رود بالا چه خواهد کرد

تا نگـردیده‌ست خورشید قیامت آشکـار            مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار

در بیابان عدم، بی‌توشه رفتن مشکل است            در زمین چهـرۀ خود دانۀ اشـکی بکار

دیــدۀ بــیـدار مـی‌بـایـد رهِ خـوابـیـده را            تا نگردیده‌ست صبح، از خوابِ غفلت سر برآر

رشتـۀ طـول امل را باز کن از پای دل            از گریبان فلک، مانند عـیسی سر برآر

شبنم از روشن‌دلی، آئـینۀ خـورشید شد            ای کم از شبنم! تو هم آئینه را کن بی‌غبار!

شمعِ پـشت سر نمی‌آید به کارِ پیش رو            هرچه داری پیش‌تر از مرگ، بر خود کن نثار

آنچه بر خود می‌پسندی، بر کسان آن را پسند            آنچه از خود چشم داری، آن ز مردم چشم دار

زخمِ دندانِ ندامت، در کمین فرصت است            بر زبان، حرفی که نتوان گفت آن را برمیار

تا نگـیـرد خـوشـۀ اشک نـدامت دامنت            در قیامت، آنچه نتوانی دِرو کردن، مَکار

تیره‌روزان را در این منزل به شمعی دست گیر            تا پس از مُردن تو را باشد چراغی بر مزار

چون سبک‌باران ز صحرای قیامت بگذرد            هر که از دوش ضعیفان بیشتر برداشت بار

بر حریر گل گذارد پای در صحرای حشر            هر سبک‌دستی که بردارد ز راه خلق، خار

هر که کار اهل حاجت را به فردا نفکند            روز محـشر داخل جنت شود بی‌انتظار

چـشمۀ کـوثـر که آبش می‌دهد عمر اَبد            دارد از چشم گهربار تو نم در جـویبار

نفس کافر‌کیش را در زندگی در گور کن            تا بمـانی زنـدۀ جـاوید در «دارالقرار»

«ربّـنا اِنّا ظَلَـمنا» وِرد خود کن سـال‌ها            تا چو آدم، تـوبه‌ات گردد قبول کردگار

وِرد خود کن «لا تَذَر» یک عمر چون نوح نبی            تا ز کفّـار وجود خود برانگـیـزی دمار

صبـر کن مانـند اسمـاعـیل زیر تیغ تیز            تا فـدا آرد برایت جـبرئـیل از کـردگار

دامن از دست زلیخای هوس، بیرون بکش            تا شوی چون ماه کنعان در عزیزی نام‌دار

از صراط‌المستقیم شرع، پا بیـرون منه            تا توانی کرد فردا از صراط آسان گذار

دست زن بر دامن شرع رسول هاشمی            زان ‌که بی آن بادبان، کشتی نیاری بر کنار

باعث ایجاد عالم، احمد مرسل که هست            آفـریـنـش را به ذات بی‌مـثـالش افـتخار

محو گـردیدند از نور تو یک سر انـبیا            ریزد انجم، چون شود خورشید تابان آشکار

رحمت عام تو جُرم خاکیان را شد شفیع            موج دریا سیل را از چهره می‌شوید غبار

در رهِ دین باختی، دندانِ گـوهـربار را            رخنۀ این حصن را کردی به گوهر، استوار

از جهان قانع به نانِ خشک گشتی، وز کرم            نعمتِ روی زمین بر اُمّتان کردی نثار

ماه را کردی به انگشتِ هلال‌آسا دو نیم            مُلکِ بالا را مُسخّر ساختی زین ذوالفقار

کردی اندر گامِ اول، سایۀ خود را وداع            چون سبک‌باران برون رفتی از این نیلی‌حصار

چون سلیمان است کَز خاتم جدا افتاده است            کعبه تا داده‌ست از کف دامنت بی‌اختیار

چون بهار از خُلقِ خوش، کردی معطر خاک را            «رحمةٌ للعالمین» خواندت از آن، پروردگار

با شفیع المذنبین! «صائب» فدای نامِ توست            از سرِ لطف و کرم، تقصیرِ او را در گذار

امـشـب کـه نـاز از مـژۀ تـر کـشـیـده‌ام            با اشک خـویش، نقـش کـبوتر کشیده‌ام

نـقـاش نــیـسـتـم ولـی انـگــار، بـا قـلـم            طـرح «مـدیـنه» در دل دفـتر کـشیده‌ام

ماهی به روی «گنبد خضرا» به روشنی            آهـی به یـاد «شهـر پـیـمـبر» کـشیده‌ام

گـیـسـوی نخـل‌های پـریـشـان شهـر را            در برگ ریـز سـرو و صنـوبر کشیده‌ام

شـایـد یـکی، شـبـیـه گـل ارغـوان شود            صـد بـار، عـکـس لالـۀ پـرپـر کشیده‌ام

«روح القدس» که داد به دستم گل غزل            دیدم به «بیت وحی خـدا» سر کشیده‌ام

صبح قیامت است و «اذاالشمس کورت»            من در «مدینه» شورش محشر کشیده‌ام

«پـیک اجل» اجـازۀ وارد شدن گرفت            دستی که کوفت حلقه بر این در، کشیده‌ام

در خـانـۀ «حـبـیب خـدا» سوز ناله را            بـا روز رسـتـخـیـز، بـرابـر کـشـیــده‌ام

زهرا که بود زمزمه‌هایش جگر خراش            او را کـنـار سـاقـی کــوثــر کـشـیــده‌ام

پرواز روح قدسی «خورشید وحی» را            با اشک دیـده، پـاک و مطـهـر کشیده‌ام

آتش گرفت، خـیمۀ دل های «اهل بیت»            این شـعـلـه را ز عـرش فراتر کشیده‌ام

این باغ، بعد داغ نبی، روز خوش ندید            این است اگـر که لالـۀ پـرپـر کـشـیده‌ام

اشکم که پشت «پنجره‌های بقیع» ریخت            دیـدم که از کـجـا به کـجـا پـر کـشیده‌ام

گفتم به سوز مرثیه: چنگی به دل بزن!            دیدی که نقـش ساقی و ساغـر کـشیده‌ام

گفت: از «شفق» بپرس که آب از سرش گذشت            امـشـب کـه نـاز از مـژۀ تـر کـشـیـده‌ام

با عنایت به درخواست های تعدادی از کاربران عزیز؛ در پاسخ به این اوامر و همچنین جهت تسهیل بهتر برای کاربران؛ کانال سایت در ایتا ایجاد گردید، دوستانی که تمایل دارند عضو کانال باشند در همین جا کلیک نموده و یا از طریق لینک زیر وارد کانال شده و عضو شوند

لطفا با نشر و تبلیغ لینک این کانال؛ شما نیز در این خدمت به آستان اهل بیت سهیم باشد

    https://eitaa.com/astanevesal

از بس حسن بخشنده و مهمان‌نواز است            از عـالـم و آدم گـدایـش بـی‌نـیـاز است

از سفره‌اش هر قدر می‌خواهی طلب کن            دستِ حسن در بذل و بخشش بازِ باز است

زانــو بـغـل کـردن دگـر مـعـنـا نــدارد            وقتی که آقای کـریمت چـاره‌ساز است

هر جای عالم چشم می‌چـرخـانم انگار            پرچم سیاهِ «یا حسن» در اهتزاز است

اسـتـادِ عـبـاس است، بـاید هم بـگـویـند            شير جمل در هر نبردی یکه تاز است

در جـنگ‌ها، الحـق جـلـودارش نبودند            جـنگـاوری‌اش فخرِ تاریخِ حجاز است

سـجـاده را از زیـر پـایش می‌کـشـیـدند            غافل از آنکه مجـتـبی اصل نماز است

ایـنکه چـه‌ها شد در دل کـوچه، بـمـاند            از چـادرِخـاکی نوشـتن جانگـداز است

از شهر من تا شهر تو راهی دراز است            اما تو را می‌بیند آن چشمی که باز است

در عکس‌ها دیدم مزارت را و عمری‌ست            شمعی به یادت در دلم در سوز و ساز است

از هـر غـریـب و آشـنـا پـرسـیـدم از تو            گفتند بیش از هر کسی مهمان‌نواز است

مردی که زانو زد جمل با ضرب تیغش            می‌لـرزد آن وقتی که هـنگـام نماز است

در بـاد، بـیــرق‌هـای خــونـیـن مــحــرم            در امـتـداد پـرچـمـت در اهـتـزاز اسـت

تنهـایی‌ات، تنهـایی‌ات، تنهـایی‌ات، مرد!            بیـش از تمام دردهـایت جـانـگـداز است

می‌نویسم "یا حسن"، حُسنِ ختامش با خودت            بر لبم ذکر تو را دارم، دوامش با خودت

لحظه‌های عُمر خود را می‌سپارم دست تو            از سلام زندگی تا والـسلامش با خودت

از ادب دور است نزدت دست خالی آمدن            زخم آوردم برایت، التـیـامـش با خودت

باز هم بال خـیـالم تا بـقـیع‌ات پَـر کـشید            من کبوتر می‌شوم یک روز، بامش با خودت

سر به دامان تو خواهم داشت یا زانوی غم؟            اینکه باشد لحظۀ مرگم کدامش، با خودت!

از کریمان کم طلب کردن که کفرِ نعمت است            حاجتم را هم که می‌دانی، تمامش با خودت

روضۀ آقاست عـاشـوراتر و گـودال‌تر            قدّ زهرا می‌شود در این مصیبت، دال‌تر

ضامنِ لبخندهای شیعه در روز جزاست            گریۀ بر او کـند صدیـقه را خوشحال‌تر

در سه باری که به سائل داد هر چه داشت را            مثل او پیـدا نـشد در شهـر بی‌امـوال‌تر

کاش آقای کریمان داشت حتی یک زهیر            گشت شأنش از تنِ ارباب هم پـامـال‌تر

گاه یک نیشِ زبان، مثل هزاران نیزه است            جسم، با زخم زبان‌ها می‌شود بد حال‌تر

بین کوچه ترش رو وُ بعد از آن شد خنده رو            از مغـیره نیست در شهرِ نـبی دجـال‌تر

چشمِ زهرا از حیا در کوچه تر شد بیشتر            چشم آقا هم شد از این صحنه ماه و سال، تر

ای کاش بگـیـرند دو چـشمِ پـسرش را            تا در دلِ این طشت نـبـیـند جگرش را

بـدجـور غـریـبـانـه نـفـَس مـی‌زنـد آقـا            آتش زده با غربت خود دور و برش را

خوب است که آغوش حسین است کنارش            تا که نزند هِی به زمین بال و پرش را

نه اُم‌ِبـنـین نه که ابا لفـضل توان داشت            عباس گرفته است کـنارش کـمرش را

تا خواهرش اینجا نرسیده است بگویید            بر طشت نریزد جگـرِ شعـلـه‌ورش را

از زهـر نـبـود اینـهـمه خـونابه که آمد            آن کـوچـه نـشـان داد خـدایـا اثـرش را

صد شُکر سرش بر روی دامان حسین است            تا بر روی حجـره نکشد باز سرش را

افسوس حسن نیست به گودالِ حسینش            تا شمر نگـیرد روی آن سر تبـرش را

سـلامِ ذات خـدای کـریـم‌هـا به حـسـن            سـلامِ جـمـلـۀ انــوار انـبـیـا به حـسـن

هر آن کسی که بدون حساب بخشش کرد            بدان که وقت کرم، کرده اقتدا به حسن

به وقت کُـشـتیِ او با حـسین فهـمـیـدم            چه مهر و عاطفه‌ای داشت مصطفی به حسن

نـدیـد غـیـر مـحـبت، نـدیـد غـیر کرم            همان کسی که فقط داد ناسزا به حسن

زمان سختی در معرکه فقط خوش بود            خـیال و خاطر مولایِ لافـتی به حسن

مدینه شهر نبی بود و او عزیز رسول            کسی نکرد در آن شهر، اعتنا به حسن

به پول، لشگرش او را معاوضه کردند            نداشت هیچ کسی ذره‌ای وفا به حسن

فـقـیر شهر سر سفـره‌اش عزیز شد و            چه حرف‌های بدی گفت بی‌حیا به حسن

رسید محـضر او پـیـرمـرد مـلـعـونی            چشاند زهر جفا با نوک عصا به حسن

غریب کیست؟ کسی که به خانه مظلوم است            نکرد همسر او هم به جز جفا به حسن

اذان شـد و دم افـطـار آمـد و جـعده...            رسید تا که دهد ظرفِ زهر را به حسن

میان طشت، غم و غربتش نمایان شد            رسید از همۀ روضه‌ها چرا به حسن؟!

کسی به نـالـۀ او اعـتـنا نـخـواهد کرد            مگـر حـسـین بـیـاید دهد جواب حسن

هر کس که دید از او کرمش را مرید شد            هر کس مـرید او شده بی شک سعید شد

یا محـسن به حـق حـسن گـفـتم و سپـس            دیـدم تــمــام مـعـصـیـتـم نــا پــدیــد شـد

غـربت ببین که هیچ کسی یـاورش نبود            از هـمـسـرش هم آخـر سر نـا امـیـد شد

ای کاش ذات جـعـده شـبـبـه ربـاب بـود            اما ز کـیـنه‌تـوزی‌اش این زن پـلـیـد شد

زهـرا که رفت، هیچ کلامى بیان نکرد            رنـج سـکـوت بر غـم هجـران مزید شد

هر چند خورده زهر به ظاهر ولی حسن            وقـتی که دیـد ضـربـۀ سـیـلی شهـید شد

چوبی که تیر گشت و به تابوت اون نشست            تغـیـیر کـرد و چـوب به دست یزید شد

تـقـصـیر نـعـل شـد که شـنـاسـایـی بـدن            دیـگـر بـرای زیـنب کـبـری بـعـیـد شـد

دردا که تازه بعد جسارت اسارت است            اینطـور شد مصائب خـواهـر شـدید شد